احمد بن حنبل در ربیع الاول سال 164 هجری قمری در بغداد متولد شد. او صاحب یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت است و به امام محدثین شهرت دارد. وی از بغداد به کوفه و بصره و مکه و مدینه و یمن و شام رفت و از علمای آن بلاد حدیث آموخت، سپس به بغداد مراجعت کرد. احمد بن حنبل از اصحاب خاص امام شافعی بود و هنگامی که شافعی خواست از بغداد به مصر برود، گفت:«کسی باتقواتر و فقیهتر از احمد ابن حنبل در بغداد نیست.»
محمد بن اسماعیل بخاری و مسلم بن حجاج نیشابوری، نویسندگان کتابهای «صحیح بخاری» و «صحیح مسلم»، از شاگردان او بوده و از او حدیث نقل کرده اند. احمد در سال 241 هجری در 78 سالگی در بغداد وفات یافت. « کتاب لاشربه الصغیر »، « کتاب العلل »، « کتاب التفسیر »، « کتاب الایمان » و « کتاب مناقب علی بن ابی طالب » از کتابهای اوست.
منبع: لغت نامه دهخدا.
شهرستانی در رابطه با شیعه می نویسد:
شیعه کسانی هستند که از علی علیه السلام بطور خاص تبعیت کردند و معتقد به امامت بنص و وصیت آشکار یا خفی [از طرف رسول خدا صلی الله علیه وآله] بوی شدند و معتقدند که امامت از فرزندان وی خارج نمی گردد و اگر چنین چیزی صورت گرفته، ظلمی است که از سوی دیگران واقع شده یا به تقیه ایی که از خود امام صورت گرفته است.
و گفتند امامت قضیه ایی مصلحتی نیست که به اختیار دیگران نهادینده شود. تا خود امام را نصب کنند، بلکه [امامت] امری از اصول دین می باشد...(ابی الفتح محمد بن عبدالکریم شهرستانی؛ الملل والنحل، تحقیق: محمد فهمی محمد، انتشارت دارالکتب العلمیة ـ بیروت (چاپ دوم ـ 1992م.)، ج2، ص 144 به بعد)